Departure
این پست در ۱۰ ژانویه ۲۰۲۱ تو هواپیما و تلگرام نوشته شده و الان تو بلاگ پست میشه:
الان ساعت چهار به وقت ایرانه. من رو آسمونهای انگلیس م و دارم از ایران میرم کانادا. تا کی ش رو نمیدونم.
بر خلاف تصورم توی فرودگاه و راه اصلا نرسیدم غصه بخورم و گریه کنم. خیلی راحت‌تر از سنگاپور هم بود برام. شاید یه علتش هم این بود که همش داشتم بدو بدو میکردم. استرس گم نکردن وسایل و مدارک. با کوله و کری آن گنده. استرس جا نموندن. و خوشی های کوچیک و خوش شانسی های بدرد بخور مثل اینکه تو پرواز چهارده ساعته ی دوحه به مونترالم صندلی بغل خالی بود و چهار ساعت خوابیدم.
ولی الان اپلیکیشن soul رو دیدم و آخراش گریه م گرفت و دیگه بند نمیاد. نه واسه اینکه soul گریه داره. واسه اینه که من یه جرقه میخواستم که احساساتی بشم و شدم.
این روزهای آخر قبل رفتنم خیلی بیشتر از همیشه‌ی عمرم عشق و محبت دریافت کردم از همه‌ی دوست داشتنی های زندگیم. از مامان. از بابا. دوستام. همکارا. فامیل. و از ذوق مردم. و بنظرم همین قد دنیا قشنگ بود. همین حس های خوبی که میخواستم دنیا متوقف شه بمونن.
من حقیقتا از گرفتن این همه عشق و محبت و داشتن این همه آدم عزیز تو زندگیم احساس خوشبختی میکنم. چطور میتونم نکنم؟ چطور میشه خوشحال نبود؟ از ته قلب ذوق نکرد؟
ولی میدونی چی حیفه. حیف اینه که این آدمهای به این نازنینی رو میذارم میرم. کسایی که اینقدر حالم رو خوب میکردن و میکنن. ناراحت نیستم که میرم ها. خیلی هم راضی و مطمئن م. اصن شاید احساس خوشبختی ه از اینجا میاد که احساس میکنم توی اون بعد از زندگیمم عقب نیستم و خوب پیش میره همه چی.
آخه میدونی آدمیزاد همیشه دنبال بهونه ست که ناراضی باشه از همه چی. اگه یه چیزی سر جاش نبود تو زندگیم اون همه عشق و خوشبختی هم نمیدیدم.
ولی میدونی. دلیل نمیشه که ته دلم یه حسرت گنده از نداشتن این آدمها پیشم نداشته باشم. راستش رو بخوای دوست دارم گریه کنم. گریه ش هم منفی نیستا. از این گریه‌های خود آزارانه ست که آدم دوست داره آهنگ غمگین بذاره و گریه کنه و لذت ببره از غصه شم. و ته دلم روشنه که دوباره آدمهای دوست داشتنی زندگیم رو پیشم خواهم داشت. اصلا شاید هدف زندگیم همینه نه؟ خوشحال باشم پیششون و خوشحال ترشون کنم. چی از این قشنگ تر؟
