Up Time

من معمولا تو روزهای استیصال و غم و غصه و ناراحتیم میام توی این بلاگ مینویسم. خودم که میدونم تو زندگیم چقدر روز قشنگ هم دارم، ولی شاید اگه شما یکی‌ باشین که فقط ازین وبلاگ منو بشناسین فک کنین زندگی من فقط سیاهی داره. امروز تصمیم گرفتم از یه روز خوشحال و سفید و‌ روشنمم بنویسم. یه روز معمولی که توش اتفاق خارق العاده ای نیفتاده. حتی توش سردرد و یکم تهوع هم دارم. ولی حال دلم خوب خوبه.

.

تازه از ایران برگشتم. وای چه ایران زیبایی. چقدر عید ایران رو دوست داشتم. شمال. توجه بی نهایت مامان بابا. مافیای شب تا صبح. چاقاله بادوم. مهمونی خونه عمه عمو. نون بربری های داغ صبحونه. مامان بابام. وای که چقدر گلن این دو تا. افطاری فشم. کله پاچه. مامانی که مهربون‌ترینه. داییام که عین رفیقن. یاسین بهترین دوستم. از این به بعد عید میرم ایران همیشه :))

.

الان که برگشتم با اینکه سفرم عالی بود میفهمم چقدر دوست دارم اینجارو. دوستامو. خونمو. شهر رو. آب و هواش. انرژیش. بهم این حس رو می‌ده که جای درستی ام. همونجایی که باید باشم.

.

تو ۲۵ سالگیم خیلی دارم میجنگم برای رسیدن به چیزایی که برام همیشه سخت بودن. هنوزم سخته و اصلا راحت نیست. ولی تلاشم بیشتر شده. امیدوارم نتیجه شم خوب باشه. خودت برام خوب بچین همه چی رو. مثل تا الان. باریکلا. :*